Zapomniana historia

Wszędzie znajduję drogę do Ciebie/Siebie:

przez piekło – do nieba

przez zaprzeczenie – do odnalezienia.

Idąc krętą drogą zmierzam wprost do celu,

Choć zakręty w swojej istocie są jedynie maską dla prostoty.

W moim sercu mieszka miłość,

która Twoje nosi imię

bez zaprzeczeń,

bez zwątpienia.

Ty mnie prowadź dziś do siebie

Ty bądź ze mną, Ukochany

bez milczenia,

bez krzyczenia.

W splocie gęstym dziwnych myśli – prowadź mnie już

nieprzerwanie.

Choć bluźniłam, świat się walił – Ciebie pragnę już, Kochanie.

Ciebie kochać, z Tobą płakać, z Tobą bawić nasze dzieci – Ciebie pragnę i pożądam…

…słońce już na krwawo świeci?

Nie ma Ciebie? Już odszedłeś?

Już myślałam, że straciłam – Twe objęcia, czułą miłość,

że na świecie sama byłam.

Nie wiem teraz już: co będzie? Nie wiem dokąd pójdę szukać.

Wiem, że miłość nie zawiedzie, pozostaje do drzwi pukać.

Taka moja jest historia, taka moja jest opowieść,

taki jest mój krzyk – niemowy.

Czasem jednak trzeba krzyczeć – ot, po prostu – by być zdrowym.

…………………………………………………………………………………………………….

W labiryncie sprzeczności – zapomniana historia powstaje.

Pochłonięta w nicości, zmarła jeszcze przed narodzeniem.

Jak pył na wietrze: powstaje i… znika.

Piękna w swojej przemijalności ekspresja, w nietrwałości silna – jak czerwone płatki kwiatów rozsypane pośród szarości jesieni.

Dla Ciebie

Serafinek

Nie przywiązuj mnie do żadnej z przedstawionych tu tożsamości, gdyż i ja nie jestem do nich przywiązana. Wybieram je ku uciesze z Życia. Jeśli chcesz eksploruj to wyjątkowe przejawienie boskości we mnie, by dogłębnie zbadać swoje. „Kim jestem? Zapytałam siebie. Istnieniem? Marzeniem? Boskim tchnieniem? Nie… JA jestem PŁOMIENIEM.”