Słabość

Czasem bardzo trudno przyzwolić sobie na słabość – bezbronność nas przeraża.

Zdajmy sobie sprawę jednak, że ZAWSZE bez wyjątku jesteśmy tak samo bezbronni wobec „losu” – Wszechświata, jak i tak samo możni nim sterować.

Nie ma tu jednak znaczenia płynna i przemijalna słabość, czy emocje, a znaczenie mają głębokie intencje. To intencje mają ostateczny wpływ na rzeczywistość, a emocje czy stany odczuwania to bardziej „materiał” do przeżywania. Pokarm ducha.

Nauczmy się więc korzystać i ze słabości, przeżywania jej i wyciągania z niej nauki, każdy bowiem stan jest potrzebny do pełni.

Każda część ze spektrum nieskończoności częstotliwości jest dla nas do przeżycia – w ten nasz wyjątkowy sposób.

Słabość, a właściwie poczucie słabości (bo nasza siła jest obecna zawsze, jednakże nie zawsze ją odczuwamy) jest dla nas cennym i oczyszczającym doświadczeniem.

Dotknięcie chwili,w której czujemy się bezbronni i „zdani na los”, czy też możemy powiedzieć „wszystko jest w rękach Boga” wspaniale nas wzbogaca i uszlachetnia.

Dotykamy głęboko samych siebie, wyzwalamy ukryte pokłady zaufania… Czasem natomiast wchodzą te „trudne” emocje, których nie potrafiliśmy wcześniej wypuścić i „tamowały” pływ.

Słabość może być lekiem, zrównoważeniem, wybawieniem.

Przeżycie jej uhonorowując każdy moment umożliwia nam głębsze zrozumienie samych siebie i innych.

Zawsze możemy spokojnie pozwolić sobie na jej odczuwanie, wiedząc, że MINIE, przejdzie, przekuje się w siłę.

Z tą świadomością możemy udać się z odwagą „w świat” i zachować spokój niezależnie od tego, co nas czeka.

I pamiętajmy: każdy ma prawo do słabości.

Serafinek

Nie przywiązuj mnie do żadnej z przedstawionych tu tożsamości, gdyż i ja nie jestem do nich przywiązana. Wybieram je ku uciesze z Życia. Jeśli chcesz eksploruj to wyjątkowe przejawienie boskości we mnie, by dogłębnie zbadać swoje. „Kim jestem? Zapytałam siebie. Istnieniem? Marzeniem? Boskim tchnieniem? Nie… JA jestem PŁOMIENIEM.”