Duchowe śluby
Duch i Ciało idą w parze, jedną nicią szyte.
Zapał, spokój są w umiarze, połączonym Bytem.
Szyję życie swoje igłą Równowagi,
Serce moim przewodnikiem… Umysł całkiem nagi.
Myślę, mówię, działam patrzę, JESTEM, słucham, czuję.
Kocham chwilę tą co jest, choć jej nie pojmuję.
Czasem wchodzę w ten labirynt myśli poplątanych…
Oni mówią – zostaw myśli!
Lecz labirynt z jednym wyjściem – takim do Mnie samej.
Porzucam JA czasem i biorę je z miłością,
Kocham Ciebie, pomimo, że czasem ponoszę się zazdrością…
JESTEM, jaka jestem, nic tego nie zmieni,
Choć poezja mojej duszy tyle samo blasków ma co Cieni.
Kocham, Żyję, Tworzę… Płaczę także czasem.
Czasem upadam w krwi na kolana nie radząc sobie z wewnętrznym hałasem.
Wtedy miłość moja własna podaje pomocne ramię,
Czasem znów Twoich ramionach znajduję to „kochanie”.
Skrzydła mam wspaniałe, ale nie potrafię latać.
Czegoś tu brakuje, umysł zaczyna swoje figle płatać…
TY – bezimienny mój kochanku, Ciebie wołam nieustannie.
Razem jesteśmy cali, Duchu,
Bo wieczne Prawo nie zostawia duszy rannej.
Skrzydła znów zachwycają mnie swym majestatycznym bytem,
Gdy zapachem twej inności nasycam moje serce… WIEM już, że zostanę przy tym.
Stale ale zmienność pieszcząc. Z Tobą nieznajomym,
Życie znów smakuję, piszę jego nowe tomy.
Serafinek
Serafinek
Nie przywiązuj mnie do żadnej z przedstawionych tu tożsamości, gdyż i ja nie jestem do nich przywiązana. Wybieram je ku uciesze z Życia. Jeśli chcesz eksploruj to wyjątkowe przejawienie boskości we mnie, by dogłębnie zbadać swoje. „Kim jestem? Zapytałam siebie. Istnieniem? Marzeniem? Boskim tchnieniem? Nie… JA jestem PŁOMIENIEM.”
- WWW |
- Więcej postów(201)
